لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى‏ قَوْمِهِ فَلَبِثَ فِیهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمْسِینَ عاماً [عنکبوت/14]

نوح راکه یادت هست.

50 سال کم ازهزار هرچه به درودیوار زد،ازسنگ آب درمی آمدولی ازقلب برادرانش خیر.«ْ قالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَ لا تَتَّقُون‏» [شعرا/106]

خیلی به دلت غصه راه می دهی فرزندفاطمه؛ که اینهمه سر به هواشده ایم مایی که ازشماست هرچه داریم.

ولی بازدلگرمی به اینکه هوایت رادارد خدا ودست نمیکشی ازکشتی فرج .

« وَ اصْنَعِ الْفُلْکَ بِأَعْیُنِنا وَ وَحْیِنا وَ لا تُخاطِبْنِی فِی الَّذِینَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُون »‏ [هود/37]

راستش رابگویم ازماهرچه هم گله کنی بازحق داری.

دوقرن بیشتر از950 سال نوح، امام وبالاسرمان هستی وهی خون دل میخوری ازدستِ پای کجمان،

اما فکرکنم هرچه میشماری سپاهت را بازهم داردطعنه میزندکشتی نوح باهمان قلیل مومنانش، به لشکرگاه خلوتت که هنوزنرسیده است به313 مردی که بنشیندبه دلت تک تکشان .

عن الصادق (علیه السلام) فی قول الله عز و جل: «وَ ما آمَنَ مَعَهُ إِلَّا قَلِیلٌ»[هود/40]. قال: «کانوا ثمانیة»

[البرهان/ج3/ص105]

غبطه میخوری به حال نوح که اگرچه 950 سال ندای هل من ناصر سرداد؛ «َیا قَوْمِ مَنْ یَنْصُرُنِی‏»[هود/30] باز ولی 80نفر دوروبرش راگرفتندو هرچه سر قومش دادزد:«وَ لا یَنْفَعُکُمْ نُصْحِی‏»[هود/34]بالاخره به ثمرنشست ولی این طرف ما با ایمانهای لَنگ مانده ایم روی دستت وشب وروز حرص آدم شدنمان رامیخوری وچشمت به آسمان تا ندا رسد:

«وَ قالَ ارْکَبُوا فِیها بِسْمِ اللَّهِ مَجْراها وَ مُرْساها» [هود/41]

وما اگرچه یقین داریم به «مثل اهل بیتى فیکم مثل سفینه نوح من رکبها نجا ومن تخلف عنها غرق»

ولی ایمان هایمان قد نمیدهد به بلندای این سفینه.

آن روز ازروی عرشه کشتی هوای ماراداشته باش فرزندفاطمه؛ که خیلی دلمان میلرزد از «َیا نُوحُ إِنَّهُ لَیْسَ مِنْ أَهْلِکَ إِنَّهُ عَمَلٌ غَیْرُ صالِح‏»